Od lat 90-tych XX wieku zaburzenia erekcji są uznawane za powszechny problem. Wyższe wskaźniki zgłaszania, diagnozowania i leczenia zaburzeń erekcji były napędzane skutecznymi terapiami, bezpośrednimi reklamami konsumenckimi na temat środków takich jak https://viagra.edu.pl/kamagra.html i badaniami przesiewowymi przeprowadzanymi przez pracowników służby zdrowia.
Definicja – zaburzenia erekcji
Zaburzenia lub zaburzenia erekcji to niezdolność do rozwinięcia i utrzymania erekcji w celu uzyskania satysfakcjonującego stosunku płciowego lub aktywności seksualnej. W przeciwieństwie do impotencji preferowanymi terminami są zaburzenia erekcji lub zaburzenia erekcji. Nie ma jednolitych kryteriów określających, jak spójny musi być problem i przez jaki czas musi on występować, aby można go było uznać za to zaburzenie. Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych-5 określa czas trwania co najmniej 6 miesięcy w swojej definicji.
Miało miejsce kilka badań dotyczących częstości występowania zaburzeń erekcji. Rozwój erekcji jest złożonym zdarzeniem obejmującym integrację systemów psychologicznych, neurologicznych, hormonalnych, naczyniowych i miejscowej anatomii. Badania pozytonowej tomografii emisyjnej sugerują, że pobudzenie seksualne jest aktywowane w wyższych ośrodkach korowych, które następnie stymulują przyśrodkowe jądra przedwzrokowe i przykomorowe podwzgórza. Sygnały te ostatecznie przechodzą przez złożoną sieć neuronową obejmującą przywspółczulny układ nerwowy i ostatecznie aktywują nerwy przywspółczulne.
Zdarzenia nerwowo-naczyniowe, które ostatecznie zachodzą, powodują zahamowanie napięcia adrenergicznego i uwolnienie nieadrenergicznego, niecholinergicznego neuroprzekaźnika, tlenku azotu. Uważa się, że tlenek azotu jest uwalniany z nieadrenergicznych, niecholinergicznych nerwów i komórek śródbłonka. Następnie stymuluje układ enzymatyczny cyklazy guanylanowej w mięśniach gładkich prącia. Skutkuje to zwiększonymi poziomami cyklicznego monofosforanu guanozyny i ostatecznie rozluźnieniem mięśni gładkich, wzmocnieniem dopływu do tętnic i okluzją żył, wytwarzając odpowiednią jędrność do aktywności seksualnej.
Rozpoznane czynniki ryzyka zaburzeń erekcji obejmują:
• choroby układu krążenia (nadciśnienie, miażdżycę tętnic i hiperlipidemię),
• cukrzycę,
• depresję,
• spożywanie alkoholu,
• palenie,
• operacje lub urazy miednicy / krocza,
• choroby neurologiczne,
• otyłość,
• napromienianie miednicy.
Jedno z badań sugerowało, że związek między chorobą tętnic a zaburzeniami wzwodu jest bardzo silny. Badania na zwierzętach wykazały zarówno zaburzenia mięśni gładkich, jak i zmniejszoną produkcję neuronalnej syntazy tlenku azotu u zwierząt narażonych na działanie papierosów. Istnieją dowody sugerujące, że przewlekłe zapalenie związane z zespołem metabolicznym również odgrywa rolę w dysfunkcji śródbłonka i erekcji, prawdopodobnie z powodu stresu oksydacyjnego.
Przykłady typowych schorzeń neurologicznych, które mogą prowadzić do zaburzeń erekcji, obejmują udar naczyniowy mózgu, stwardnienie rozsiane, chorobę Parkinsona i uszkodzenie rdzenia kręgowego. Uważa się, że choroba mikronaczyniowa związana z cukrzycą potęguje uszkodzenia śródbłonka i nerwów związane z tą chorobą. Operacja miednicy może zakłócić zarówno szlaki nerwowe, jak i naczyniowe, powodując zaburzenia erekcji.